Autor zdjęcia: Unsplash.com
Już ponad milion dorosłych Polaków leczy się za pomocą antydepresantów, a dłuższe lub krótsze epizody depresyjne ma co czwarta osoba. Depresja jest dziś uznawana za chorobę cywilizacyjną — coraz więcej osób nie wytrzymuje tempa życia.
Przyczyn depresji może być wiele, dlatego trudno jest jednoznacznie wskazać tę jedyną czy najpopularniejszą. Wielu lekarzy sprowadza depresję do zaburzeń funkcjonowania neuroprzekaźników w mózgu i w tym upatrują całego depresyjnego zła. Owszem, dzięki lekom, które przywracają równowagę biochemiczną układu nerwowego, osoby z depresją poczują się lepiej. To nie znaczy jednak, że choroba minie — choruje bowiem nie tylko ciało, ale przede wszystkim dusza.
Zaburzenia depresyjne mogą być spowodowane nie tylko tym, co dzieje się wewnątrz naszego organizmu, ale też wieloma czynnikami zewnętrznymi, sytuacjami, które nie pozostają bez wpływu na naszą równowagę życiową. Do długotrwałego poczucia smutku i bezsilności może prowadzić śmierć bliskiej osoby, utrata ulubionej pracy, rozpad rodziny i rozwód lub długotrwałe życie w samotności. W tym przypadku, jeśli spotkają się czynniki sytuacyjne z doskonałym podłożem w postaci zaburzeń funkcjonowania neuroprzekaźników, epizod depresyjny jest niemal pewny.
Depresja to poważna choroba, która często jest bagatelizowana. Nazwa depresja pada zamiennie podczas opisywania jesiennej chandry, żalu po rozstaniu z partnerem czy po prostu złego humoru. Tymczasem depresja prawdziwa, diagnozowana w gabinetach lekarskich czy psychologicznych to poważna choroba, którą równie poważnie należy leczyć. Rzadko kiedy bowiem przechodzi sama. Co więcej, odpowiednio dobrane leczenie, łączące farmakoterapię i psychoterapię dużo szybciej poprawia stan chorego, skracając jego egzystencjalne męki.
Do objawów depresji zaliczamy: uczucie smutku, przygnębienie, zobojętnienie, utrata dotychczasowych zainteresowań i ogólne spowolnienie — myśli, mowy i ruchów. W ciężkiej postaci depresji dochodzi do całkowitego zaniedbania obowiązków zawodowych i domowych.
Skrajne przypadki prowadzą do całkowitej bezczynności, przygnębienia, rozpaczy, wypowiedzi przesyconych pesymizmem, poczuciem winy i lęku.Chory obwinia się o stan, w którym się znalazł, nie znajduje żadnego pozytywnego rozwiązania na poprawę swego bytu, poza próbą samobójczą, która w jego mniemaniu, jest jedynym wyjściem z sytuacji.
Zaburzenia psychiczne zmieniają wszystko. Osoba, którą znaliśmy, wydawało nam się bardzo dobrze, ukazuje się w innym, obcym dla nas świetle. Wsparcie rodziny i szybka pomoc lekarska zwiększają szansę na odzyskanie równowagi. Jeżeli nigdy nie miało się kontaktu z osobą chorą, ogrom zmiany może być szokiem. Niekiedy możemy nie wiedzieć jak pomóc lub zwyczajnie bać się pomóc. Warto wówczas zaczerpnąć informacji u lekarza, który powie nam jak się zachować i co robić, a czego nie, gdy osoba jest w fazie depresji.
Gdy ciężko w życiu, ciężko na duszy
Zaburzenia depresyjne mogą być spowodowane nie tylko tym, co dzieje się wewnątrz naszego organizmu, ale też wieloma czynnikami zewnętrznymi, sytuacjami, które nie pozostają bez wpływu na naszą równowagę życiową. Do długotrwałego poczucia smutku i bezsilności może prowadzić śmierć bliskiej osoby, utrata ulubionej pracy, rozpad rodziny i rozwód lub długotrwałe życie w samotności. W tym przypadku, jeśli spotkają się czynniki sytuacyjne z doskonałym podłożem w postaci zaburzeń funkcjonowania neuroprzekaźników, epizod depresyjny jest niemal pewny.
To nie chandra, nie zły dzień
Depresja to poważna choroba, która często jest bagatelizowana. Nazwa depresja pada zamiennie podczas opisywania jesiennej chandry, żalu po rozstaniu z partnerem czy po prostu złego humoru. Tymczasem depresja prawdziwa, diagnozowana w gabinetach lekarskich czy psychologicznych to poważna choroba, którą równie poważnie należy leczyć. Rzadko kiedy bowiem przechodzi sama. Co więcej, odpowiednio dobrane leczenie, łączące farmakoterapię i psychoterapię dużo szybciej poprawia stan chorego, skracając jego egzystencjalne męki.
Jak rozpoznać zaburzenia depresyjne?
Do objawów depresji zaliczamy: uczucie smutku, przygnębienie, zobojętnienie, utrata dotychczasowych zainteresowań i ogólne spowolnienie — myśli, mowy i ruchów. W ciężkiej postaci depresji dochodzi do całkowitego zaniedbania obowiązków zawodowych i domowych.
Skrajne przypadki prowadzą do całkowitej bezczynności, przygnębienia, rozpaczy, wypowiedzi przesyconych pesymizmem, poczuciem winy i lęku.Chory obwinia się o stan, w którym się znalazł, nie znajduje żadnego pozytywnego rozwiązania na poprawę swego bytu, poza próbą samobójczą, która w jego mniemaniu, jest jedynym wyjściem z sytuacji.
Zaburzenia psychiczne zmieniają wszystko. Osoba, którą znaliśmy, wydawało nam się bardzo dobrze, ukazuje się w innym, obcym dla nas świetle. Wsparcie rodziny i szybka pomoc lekarska zwiększają szansę na odzyskanie równowagi. Jeżeli nigdy nie miało się kontaktu z osobą chorą, ogrom zmiany może być szokiem. Niekiedy możemy nie wiedzieć jak pomóc lub zwyczajnie bać się pomóc. Warto wówczas zaczerpnąć informacji u lekarza, który powie nam jak się zachować i co robić, a czego nie, gdy osoba jest w fazie depresji.
abc
Komentarze (0) pokaż wszystkie komentarze w serwisie
Dodaj komentarz Odśwież
Dodawaj komentarze jako zarejestrowany użytkownik - zaloguj się lub wejdź przez