Nie daj się zaskoczyć WZW

Wirus HCV został zidentyfikowany dopiero w 1989 r. Mnoży się on w komórkach wątroby, doprowadzając do stanu zapalnego i uszkodzenia narządu. Do zakażenia dochodzi poprzez kontakt z krwią osoby chorej. Wirusa można złapać podczas zabiegów medycznych, takich jak operacje, transfuzje krwi, zabiegi stomatologiczne czy dermatologiczne, a nawet podczas robienia tatuażu czy przez zażywanie narkotyków jedną igłą. Jeśli mamy uszkodzoną skórę lub śluzówkę, każdy kontakt z krwią osoby zakażonej może wywołać tę groźną chorobę.

WZW typu C nie jest zaliczane do chorób przenoszonych drogą płciową, ale można się nią zarazić poprzez kontakt płciowy, gdy dojdzie do uszkodzenia błony śluzowej narządów rodnych. Codzienny kontakt z osobą chorą nie jest niebezpieczny, bo wirus HCV nie przenosi się poprzez korzystanie z tej samej wanny, toalety, przy pocałunkach w policzek, kichaniu czy kaszlu. Jednak osoba cierpiąca na WZW typu C musi dokładnie opatrywać i dezynfekować rany. Najbardziej narażone na chorobę są osoby, u których przetaczano krew przed 1992 r., czyli zanim w Polsce zaczęto badać krew pod tym kątem. W grupie ryzyka są też osoby wielokrotnie hospitalizowane.

Podstawowym badaniem wykrywającym wirusa są tzw. próby wątrobowe, czyli określenie aktywności we krwi transaminaz ALT i AST (enzymy wytwarzane przez wątrobę). W tym celu pobiera się krew. Wynik podwyższony świadczy o stanie zapalnym wątroby. Takiego pacjenta kieruje się na dalsze badania, które można je wykonać w każdym laboratorium. Aby rozpoznać chorobę, należy przeprowadzić badanie na obecność przeciwciał anty-HCV, ale wynik dodatni nie oznacza, że mamy WZW typu C. Może mówić o tym, że byliśmy zakażeni, ale organizm pokonał wirus i jesteśmy nosicielami.

Dodatkowe badanie materiału genetycznego wirusa – RNA HCV pozwoli stwierdzić, czy jesteśmy chorzy i jaki to typ wirusa. Choroba jest nazywana cichą epidemią, bo 1/3 z zakażonych nie odczuwa żadnych objawów. Jednak sygnałem ostrzegawczym może być zmęczenie, trudności z koncentracją, niepokój, depresja, bóle stawowo-mięśniowe czy swędzenie skóry. WZW może rozwijać się kilkadziesiąt lat, nie dając żadnych symptomów. U niektórych osób w tym czasie może rozwinąć się marskość wątroby lub rak.

WZW można wyleczyć, jeśli pacjent nie ma innych chorób. Chory jest leczony farmakologicznie, ale dla każdego jest przygotowywany indywidualny schemat leczenia.