Jak zachować się podczas ataku padaczki?

Na padaczkę można zachorować w każdym wieku, choć szczyt zachorowań przypada na wczesne dzieciństwo i wiek podeszły. Jest jedną z najczęstszych chorób ośrodkowego układu nerwowego.
Najbardziej znanym objawem choroby, ale też wywołującym lęk u osób postronnych, są napady padaczkowe. Jednego takiego napadu doświadcza w swoim życiu około 20 procent populacji. jednak, aby w ogóle zacząć diagnozować padaczkę, muszą wystąpić co najmniej dwa napady.
Są one konsekwencją zaburzeń występujących w pracy mózgu i niekontrolowanych wyładowań komórek nerwowych, które komunikują się za pomocą impulsów elektrycznych.

Wyładowania te objawiają się w postaci różnego rodzaju napadów, a ich częstotliwość i rodzaj są uzależnione od tego, w którym miejscu znajduje się ognisko padaczkowe.
U chorych na padaczkę najczęściej występują napady ogniskowe, podczas których nie występują zaburzenia świadomości. Podczas ataków pojawiają się drgawki, uczucie drętwienia, ból ręki. Towarzyszą im zaburzenia wzrokowe (iskry), słuchowe (gwizdy), smakowe (odczuwanie nieprzyjemnego smaku), a także przyspieszone tętno, pocenie.

U niektórych chorych mogą występować też napady toniczno-kloniczne, które mają nieco inny przebieg. Ich charakterystyczne cechy to: utrata przytomności, sztywne i wyprężone ciało, wyprostowane i skręcone do wewnątrz nogi, zaciśnięte dłonie, gałki oczne skierowane ku górze. Po ok. pół minuty następuje głęboki wdech, po czym pojawiają się drgawki, wzrasta ciśnienie krwi i przyspiesza tętno. Taki stan trwa ok. 2 minut, po czym chory zapada w głęboki sen.

Padaczka tak naprawdę nie jest chorobą, ale grupą chorób. W niewielu przypadkach można z pewnością stwierdzić, co jest jej przyczyną. W większości przypadków, blisko 70 procent, przyczyny padaczki są nie do ustalenia. Problemu nie ma jedynie w przypadku tzw. padaczki objawowej. Tutaj przyczyny można ustalić, a należą do nich m.in: uszkodzenie mózgu w okresie okołoporodowym, urazy głowy w wyniku wypadków, guzy mózgu lub przerzuty do niego innych nowotworów, choroba zwyrodnieniowa mózgu, nadużywanie alkoholu i narkotyków.
Podstawą trafnej diagnozy jest dokładny wywiad lekarski, przeprowadzany zarówno z pacjentem, jak i z osobami, które były świadkami napadu padaczkowego.

Uzupełnieniem wywiadu w każdym przypadku musi być elektroencefalografia (EEG), która rejestruje czynność mózgu. Niestety, badanie nie zawsze potwierdzi lub wykluczy chorobę. Czasem osoby zdrowe mają nieprawidłowy zapis, a osoby faktycznie cierpiące na padaczkę mają prawidłowy zapis pracy mózgu.
Podstawą leczenia padaczki są leki przeciwpadaczkowe, które powinny być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta i typu występujących u niego napadów padaczkowych.
O wyborze leku powinny decydować również inne czynniki, takie jak: wiek, ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, niekorzystne interakcje z innymi przyjmowanymi lekami, współistniejące schorzenia. Badania dowodzą, że farmakoterapia jest skuteczna u ponad 70 proc. chorych.

Po kilku latach systematycznego leczenia część z nich może nawet odstawić leki przeciwpadaczkowe.
U osób, które nie odpowiadają na leczenie farmakologiczne (5-10 proc.) można przeprowadzić operację resekcyjną, podczas której usuwa się fragment mózgu, w którym znajdują się ogniska padaczkowe. U pewnej grupy chorych (z napadami częściowymi) dobre efekty daje zabieg stymulacji nerwu błędnego, polegający na wszczepieniu poniżej lewego obojczyka stymulatora nerwu błędnego — urządzenia podobnego do rozrusznika serca, które hamuje napady padaczkowe. Kr